Informasion łenguìstega: mi so bon a doprar venesian e padovan, nol canbia cusì tanto. El primo el me piaxe de più par łe pàxene de fasada, ma no me sénto obliga su na sièlta e no go criterio stabiłio: i va ben tuti i dó.
Se no sé bóni a capir quel che scrivo...
Ła s (che per istinto ła se scriverìa ss) ła xé quea sorda de saso.
Ła x ła xé quea dolsa de roxa
Ła ł ła xé evanesénte (ła pol èser łeta e in qualche variante, l normal in altre)
É=e serada (sécio, méter), È=e verta (sèrto, vèrxene, łèxer); Ó=o serada (sóto, vóvo), Ò=o verta (fògio, mòło). Ste łétere łe meto indove casca l'asénto, có serve per marcar ła desferénsa infrà dó parołe (véro-vèro; sóno-sòno) o stabiłir ła variante (manièra in venesian, maniéra in padovan) e sénpre in poxision sdrùsoła. So ben che in particołar Veronexi e Rovigoti i no capirà serti asénti (trèdexe, fèłexe (=it. fèlce), sènere/sènare (=it. cènere)) de łe varianti parlade da mi: i no xé miga sbałiai!
