Ceza de San Marcuoła
 Cèxa de San Marcuoła | ||
| ||
| Epònemo | Ermagora di Aquileia (it)   | |
|---|---|---|
| Dati | ||
| Sorte | Ceza | |
| Architeto | Antonio Gaspari, Giorgio Massari | |
| Costrusion | sèculo XII 1730 | |
| Dedicà a | Ermagora e Fortunà | |
| Caraterìsteghe | ||
| Stiłe architetònego | architettura barocca italiana (it) | |
| Materiałe | cuareło | |
| Canpaniłe | | |
| Pozision | ||
| Venesia | ||
| Pozision | Canarejo | |
| ||
| Atività | ||
| Diòseze | Patriarcàdo de Venesia | |
| Rełijon | Catołega | |
|
| ||
La cieza de San Marcuoła o Cieza dei santi Ermagora e Fortunato el ze un edificio rełigiozo de Venesia situà inte'l sestièr de Canaregio e afasà so'l Canal Grando, propio davanti a'l Fontego dei Turchi.
El nome Marcuoła el deriva da ła pronunsia łocałe de'l nome de uno dei do santi titołari, Ermagora, patriarca de Acuiłeia.
Storia
[canbia | canbia el còdaxe]
La tradision ła vol che eła ła sia stada fazesta sù ła prima volta sora l'izoła denomenada Lemeneo un mucio de ani prima, adiritura infrà el IX sècoło e el X sècoło, e che po ła sia stada destruzesta da un insendio sevità a un teremoto. Cuà A ghe gavarìa trovà receto na picoła comunidà scanpada via a l'invazion łongobarda.
A ze stà po' inte'l XII sècoło che ze stada costruìa ła cieza atuałe, grasie a łe luminarie de łe famegie Memmo, propietaria de l'Izoła de San Zorzi Mazor, e Lupanizza.
Ła cieza orizenałe, de ła cuała no A se ga arcuante notisie, ła gera pozisionada in aso łonzitudinal e paraleło a'l Canal Grando e ła gaveva davanti un canpo. A se retien che insin a l'XI sècoło ła fuse zestìa da sore, che drioman łe se ga trasferìo so na caza visin a'l Canpo San Trovazo, creando łà el convento de łe Eremitane.
Inte'l 1663 A se notava soło che modifeghe picenine de ła strutura; l'è stà in chełi ani che Antonio Gaspari el ga prezentà i só prozeti par la restruturasion. Tałi prozeti i zera restài so carta fin a'l 1730, ano de ła morte de'l Gaspari, inte'l cuało i zera stai afidài a Giorgio Massari. El Massari el ze stà bon de termenar ła parte drento dezà inte'l 1736, ma mìa ła fasàda de ła cieza, che ła ze restada oncora a'l dì de ancùo inconpìa.
Inte'l 1779 el patriarca e gardenal Federico Maria Giovanelli el ła ga consacrada par l'ùltema volta.
Descrision
[canbia | canbia el còdaxe]
Ła prima strutura ła rentrava inte i canoni de'l stiłe romànego e ła gaveva tri navade co coerto a capriade descoverte. El canpaniłe l'è stà costruìo darénte a l'abside.
Daspò ła restruturasion ad òpara de l'architeto Giorgio Massari, ła cieza ła se prezenta deso co na navada ùnega a pianta cuadra, coverta da na volta "a bote". Durando ła restruturasion de ła cieza, A ze stà zontà anca un còspedo otagonal.
El presbiterio el ze stà recavà da un abside semisircołàr, che'l ze ła concluzion de ła beła capeła mazor retangołar, sorastada da na cùboła ovałe tenjùa sù da cuatro cołone.
A resałe invese a'l 1735 ła capeła de'l Cristo, che ła se cata davanti a'l prezbiterio.
Ła porta de intràda ła ze ponesta, in modo singołàr, so ła banda sanca de ła cieza; cuesto parché, drìo serti dezenji consarvài a'l Muzeo Correr, el Massari el vołeva recrear el médemo efeto de ła Ceza dei Gezuati (Santa Maria del Rosario), che ła se afasa so'l Canal de ła Zueca.
Ła Cieza ła ofre na vasta cołesion de statue de'l scultor Gaetano Susali, ma ła só òpara prinsipàl ła ze l'Ultima Cena de Jacopo Tintoretto.
Bibliografia
[canbia | canbia el còdaxe]- Marcello Brusegan, Le chiese di Venezia, Ed. Newton Compton 2008.
- Antonio Masasri, Giorgio Massari architetto veneziano del Settecento, Vicenza, Neri Pozza 1971, pp. 51–54
- Guide d'Italia (serie Guide Rosse), Venezia, Touring Club Italiano, pp. 473–474, ISBN 978-88-365-4347-2.
Altri progeti
[canbia | canbia el còdaxe]
Wikimedia Commons el detien imàjini o altri file so Céxa de San Marcuoła
el detien schemi gràfeghi so
| Controło de autorità | VIAF (EN) 248790797 · GND (DE) 7706697-2 · WorldCat Identities (EN) 248790797 |
|---|