Salta al contegnùo

Gałarìe de l'Academia

Coordenae: 45°25′51.88″N 12°19′41.3″E
Pending
Da Wikipedia, l'ençiclopedia libara.
Infobox de InfrastruturaGałarìe de l'Academia
Imàzene de l'interior
Someja
Nome inte ła łéngua orizenałe(it) Gallerie dell'Accademia Cànbia el vałor in Wikidata
Dati
SorteMuzeo de arte, costrusion muzeałe, museo nazionale italiano (it) Traduzi, museo d'arte moderna (it) Traduzi, Istituto museale ad autonomia speciale (it) Traduzi e museo del Ministero della Cultura italiano (it) Traduzi Cànbia el vałor in Wikidata
ArchitetoAndrea Paładio: convento (it) Traduzi
Giorgio Massari (it) Traduzi Cànbia el vałor in Wikidata
Costrusion1750 Cànbia el vałor in Wikidata
Vertura1817 Cànbia el vałor in Wikidata
Doparasionceza e accademia di belle arti (it) Traduzi Cànbia el vałor in Wikidata
Caraterìsteghe
Stiłe architetònegoarchitetura renasimentałe
architettura barocca (it) Traduzi
architetura gòtega Cànbia el vałor in Wikidata
Àreaespozision: 12 000 m²
espozision: 7 000 m² Cànbia el vałor in Wikidata
Pozision
Rejon aministrativaVenèsia (Itàlia) Cànbia el vałor in Wikidata
PozisionCampo della Carità, Dorsoduro 1050, Venezia Cànbia el vałor in Wikidata
Bagnà daCanal Grando Cànbia el vałor in Wikidata

Map

45°25′51.88″N 12°19′41.3″E

Formà daGallerie dell'Accademia - Hall III (en) Traduzi
Sala I (it) Traduzi
Gallerie dell'Accademia - Sala VIA - nel segno di Gentle e Giovanni Bellini (it) Traduzi
Sala II (it) Traduzi
Hall XI (en) Traduzi
Gallerie dell'Accademia - room V Giovanni Bellini (en) Traduzi
Paintings in the Gallerie dell'Accademia (en) Traduzi
Gallerie dell'Accademia - Saal VIII (de) Traduzi
Gallerie dell'Accademia - Hall XXI (en) Traduzi
Sala dell'Albergo (en) Traduzi Cànbia el vałor in Wikidata
Ben culturałe d'Itàlia
Atività
FondadorNapoleon Bonaparte Cànbia el vałor in Wikidata
Inpiegai53 (2019) Cànbia el vałor in Wikidata
Vizitanti anuałi97 731 (2020) Cànbia el vałor in Wikidata
Ligo webgallerieaccademia.it Cànbia el vałor in Wikidata

Łe Gałarìe de l'Academia de Venesia łe ze un muzeo statałe itałian. Łe se cata inte’l Sestier de Dorsoduro ai pìe de’l ponte de l'Academia, in cueło che insin a’l scominsio de’l XIX sècoło el gera el vasto conpleso formà da ła Cieza de Santa Maria de ła Carità, da’l convento dei Canonici Łateranensi e da ła Scoła Granda de Santa Maria de ła Carità (l'ingreso el ze par el portałe de ‘st’ùltema). Łe ciapa el nome de l’'Accademia di Belle Arti, che ła łe ga verte inte’l 1817 e ła ghe n’a desconpartìo ła sede fin a’l 2004.

Łe rancura ła megio cołesion de arte venesiana e veneta, soratuto łigada ai depinti de’l parìodo che’l va da’l XIV a’l XVIII sècoło: tra i mazori artisti raprezentati A fegura Tintoretto, Giambattista Pittoni, Tiziano, Canaletto[1], Giorgione, Giovanni Bellini, Vittore Carpaccio, Cima da Conegliano e Veronese. A se ghe conserva anca altre forme d’arte cofà sculture e desenji, intrà i cuałi el sełebéremo Uomo vitruviano de Leonardo da Vinci (esposto soło in ocazion partegołare).

Łe ze de propietà de’l Ministero par i beni e łe atività culturałe, che da’l 2014 el łe anoveràe intrà i istituti muzeałi dotà de autonomia spesiałe.[2]

La Tempesta de Giorgione (1507-1508)
L'Annunciazione, de Giambattista Pittoni (1687-1767)
Uomo vitruviano, desenjo deLeonardo da Vinci (1490)

El conpleso de Santa Maria de ła Carità

[canbia | canbia el còdaxe]

Cieza e convento

[canbia | canbia el còdaxe]


Costruìi inte’l XII sècoło, cieza e convento i ospitava a partir da’l sècoło drìo na Scoła de Batùi par resévarne un sostenjo econòmego. Inte’l XV sècoło łe rendite łe ga aumentà grasie a’l sostenjo de’l venesian papa Eugenio IV, parmetendo de renovar e zlargar ultariormente i edifisi.

El conpleso el ga fiorìo anca inte’l sècoło drìo, tanto da afidarghe ad Andrea Palladio un prozeto asàe anbisiozo par el convento, mai conpletà. L'insendio de’l 1630 el senja invese l’inviada decadensa, culminada inte’l 1744 inte’l croło de’l canpaniel.

Inte’l 1768 l'órdene dei Canonici Łateranensi el ze stà soprimesto e ła cieza ła ze stà serada inte’l 1806.


Ła Scoła Granda de Santa Maria de ła Carità

[canbia | canbia el còdaxe]
Ła Presentazione di Maria al Tempio, depinzesta da Tiziano par ła Sała de l'Albergo de ła Scoła.

Ła Scoła de ła Carità fondada inte’l 1260 ła ze stà una de łe prime Scołe Grande (cioè dei Batùi). Ospitada prima inte łe cieza deSan Leonardo, cuindi a ła Zueca, za inte’l 1261[3] ła gaveva ontenjùo spasi in ‘st’altro convento. Cofà łe altre scołe ła gaveva conpiti de mutuo socorso e de carità verso i pòvari, che ła coltivava anca mediante investimenti ben spesìfegh de łe sume pagàe dai confradełi e da ła Repùblega.

Grasie a łe só richese ła fragia ła ga podesto agiutar a pì repreze i Canonici acuistandone de łe propietà, cofà el teren sora el cuało a partir da’l 1344 ła ga costruìo ła propia sede definitiva. L’entrada ła ze restada tutavia in comun co’l convento, e ła zera ła porta ancora ancùo prezente a sanca de l’ingreso atual e decorada da edicołe gòteghe co i santi protetori de ła scoła. Internamente ła se ga arichìo de un sofito a casetoni inte ła sała capitołare (XV sècoło, conservà) e de numarozi depinti. Infra i pì inportanti do òpare esponeste inte ła cołogasion orizenal (ex Sała de l'Albergo de ła Scoła): ła Presentazione di Maria al Tempio de Tiziano (1538) ed il Trittico della Madonna della Carità de Antonio Vivarini e Giovanni d'Alemagna (1480); łe altre do òpare de ła serie, el Sposalizio della Vergine de Giampietro Silvio e l' Annunciazione de Girolamo Dente, łe se cata invese ancùo inte ła parochial de Mason Vicentino[4].

Intorno a’l 1760 Bernardino Maccaruzzi e Giorgio Massari i ga aportà modifeghe sia drento che fora, co ł conpleta sostitusion de ła presedente fasada gòtega e ła vertura de’l portal so’l canpo (ła fasada ła acuizirà l’aspeto atual inte’l 1830). Sebene oncora prospera, anca ła Scoła ła ga subìo ła sopresion inte’l 1806.

Storia de łe Gałarìe

[canbia | canbia el còdaxe]
Crasso saccheggia il tempio di Gerusalemme de Giambattista Pittoni (1743)

Fin da ła fondasion (1750) l'Academia ła acuiziva òpare d'arte co finałità didàteghe e de restauro. Co ła cazùa de ła Serenisima (1797) e el tratado de Prezburgo (desenbre 1805), Venesia ła zera entrada inte l’orbita franseze devenjendo una de łe provinse de’l Renjo Itàłego creà da Napołeon. A ze stà in ‘sto parìodo che numarozi decreti i ga portà a ła serada de tuti i pałasi pùbleghi, a ła sopresion de monastieri e conventi, a ła sopresion de suparzó 40 parochie e suparzó 200 edifisi de culto, nonché a ła demołision de tanti altri[4]. I ogeti d’arte che no i gaveva ciapà ła via de ła despersion (racuanti i zera fenìi a’l prinsipal muzeo de’l renjo daspò el Louvre, Brera), i ze stà rancurà a l’Academia, co finałidà esensialmente didàteghe par i studenti d'arte[4].

Ła sede orizenal de ła rancura ła zera el Fontegheto de ła Farina, ma drioman ła disponibiłità de edifisi pasài a łe autorità daspò łe sopresion ła ga fato optar, inte’l 1807, par el convento dei Canonici Łateranensi, ła cieza e ła Scoła de ła Carità[4]. Ła sistemasion de un conpleso de edifisi cusì vario ła ze stà acołiesta co parplesità da parte dei acadèmeghi, soratuto pa’łe enorme speze che gavarìa conportà el trasferimento e l'adatamento, ma ła desizion governadiva no ła gavea mudà. Cusì zera stà invià fondi (fisi) łaori incargando el catedràtego Giannantonio Selva e l’arlevo Francesco Lazzari: ła cieza ła gera stà spartìa in anbienti, sia in orizontal che in vertical ełiminando tuti i altari e i aredi; el piano infarior el ze stà spartìo in sincue grandi anbienti destinài a ła scoła, mentre in cueło suparior zera stà recavài do grandi sałoni iłuminài da łuminałi e resevà a l’espozision de łe òpare d’arte; zera stà invese muràe łłe orizenarie fenestre gòteghe de ła cieza. Inazonta el convento el gaveva perdesto parte de l’inpianto paładian par consentir ła costrusion de nove ałe (1834), ła fasada ła ze stà refazesta da’l Lazzari (1830) e l'atrio de ła Scoła l’è stà modifegà[4].

El primo nucleo de ła cołesion el conprendeva anca i sazi dei arlevi e na rancura de zesi (da cui el nome a’l plural "Gallerie"), e el ze stà esponesto co suceso inte’l 1817[5]. Ła rancura ła se gaveva arichìo e depinti repotài da ła Fransa sconfizesta e soratuto dei łasi de grandi cołesionisti Ultariore acuizision łe se ga aveste a’l pasagio de łe Gałarìe a’l Stato (1879) e łe ze sevitàe anca drioman. Ła divizion intrà ła scoła d'arte e el muzeo ła ze stà inviada inte’l 1870 e fenìa soło inte’l 1882. Un primo reórdeno de ła pinacoteca, co l'ełiminasion dei cuadri de l’Otosento, el se ga avùo inte’ll 1895 soto ła diresion de Giulio Cantalamessa: i ezigui ezenpi de scołe non venete i zera stà rancurà e el resto dei depinti ordenà in maniera cronołòzega; i grandi sicli de tełeri i zera stà riunìi inte i do sałoni de ła cieza de ła Carità (Storie di sant'Orsola de’l Carpaccio e i Miracoli della reliquia della vera croce de artisti vari); ła Presentazione di Maria al Tempio de Tiziano ła ze stà infin łogada inte ła Sała de l'Albergo de ła Scoła, a’l fin che ła tornase inte’l contesto orizenal par el cuało ła gera stà ideada[6].

Durando ła prima guera mondiałe i depinti pì inportanti i zera stà refuzià a Firense, tornando ai inisi dei ani vinti e meténdoghe in łuze l’ezigensaa dde na reorganizasion. Inte’l 1923 A se ga vołesto recuparar parsialmente l’auła absidada de ła cieza, ełiminando i anbienti destinài ai tełeri cuatrosenteschi, el sofito a capriade e łe fenestre gòteghe; łe Storie di sant'Orsola łe zera stàe spostàe inte ła sała che uncora ancùo ła łe conserva, mentre zera restà soło che el siclo dei Miracoli. Inte l’isteso parìodo l' Assunta ła gaveva łasà el muzeo par tornar so l’altar mazor dei Frari. Łe residue òpare otosentesche łe ghe zera stàe dàe a ła Ca' Pesaro, tamentre racuante òpare foreste łe zera stàe ospitàe a ła Gałarìa Franchetti rénte ła Ca' d'Oro[7].

Durando l’ùltemo ràdego i caołaori venesiani i ze stà protezesti in racuanti depoziti desentrài, tra cui ła rocca di Sassocorvaro. Inte’l 1944-1949 zera stà ezeguìi ultariori łaori de amodernamento drìo i pì resenti prinsipi muzeogràfeghi, predesponendo, soto ła dresion de Vittorio Moschini, na restruturasion e na zonta de un novo edifisio cołegà a łe sałe otosentesche, òpare de łe cuałe A se ga ocupà Carlo Scarpa. Soło inte’l 1960 tałe intarvento el ga podùo dirse definitivamente concludesto, co un diradamento de łe òpare, l'ełiminasion dei falsi stòreghe e na mazor atension ai materiałi doparà[8].

Soto ła diresion de Francesco Valcanover, tra el 1961 e el 1967, zera stà azornà i inpianti e i servisi. In pì ze stà resistemada ła cołesion gràfega a l’ùltemo pian, in anbienti postatamete climatizài. In tenpi pì resenti A ze stà verto un novo depozito a l’ùltemo pian de l’edifisio de Palladio, e se ga provedùo a na zenarałe revizion dei ałestimenti[8]. Inte’l parìodo 2001 - 2003 i anbienti de ła Gałarìa i ze stài a’l sentro de un prozeto de iłuminasion e anpliamento de łe aree espozitive. Alguni de ‘st’altri intarventi i ze stà reałizài anca grasie ai fondi de’l Zogo de’l Łoto, in baze a cuanto regołà da ła legge 662/96[9].

Łe cołesion

[canbia | canbia el còdaxe]

Ła cołesion ancùo ła pol èsar spartìa in: òpare da senpre in Santa Maria de ła Carità e inte ła só Scoła, òpare rancuràe durando łe sorpresion, un nùmaro eziguo de łaori dei acadèmeghi cui trasferìi da ła vecia sede, òpare cronpàe postatamente (cofà ła cołesion de zesi de l'abate Farsetti, 1805) e, infin, òpare rivàe tramite łigài. Tra i łigà pì antighi A se recorda L'Annunciazione de Giambattista Pittoni de'l 1757, esposta da cuando che'l zera devenjùo Presidente de l'Accademia, come da tradision inte ła Sała de łe Adunanse de l'Academia, sede de l'Academia de Venesia, e ancùo esponesta inte ła Sała pitura de l'ała Paładiana co Tintoretto, cuełi de Girolamo Molin (1816), che'l ga frutà pluzore òpare de primitivi venesiani, cueło de Felicita Reiner (1833, formałizada soło inte'l 1850), ch ła ga frutà òpare de Piero della Francesca (San Girolamo e il donatore Girolamo Amadi) e Giovanni Bellini (Madonna col Bambino tra le sante Caterina e Maria Maddalena), e cueła de Girolamo Contarini (1838), che ła conprendeva 180 òpare tra cui ła Madonna degli Alberetti e łe Quattro allegorie senpre de'l Bellini, nonché sìe depinti de Pietro Longhi[5]. Ła cołesion gràfega ła se ga formà da'l 1822 co l'acuisto de ła rancura de Giuseppe Bossi conprendente pì de tremiłe tochi, tra cui el famozo Uomo vitruviano ed ezenpi de scoła łonbarda, łigure, bołonjeze, toscana, romana, franseze, todesca e fiaminga[5].

Inte l'Otosento l'orientamento prevałente de łe cołesion verso ła pitura veneta el zera considarà łimitadivo e A se ga sercà de inpenjìr ła mancansa de òpare de altre scołe traverso na serie de scanbi co istitusion sìmiłe. In realtà, co el fin didàtego el zera decadùo, tałe divarsità ła ze stà finalmente vista cofà na pecułiarità da vałorizar e raforsar[5].

A metà de l'Otosento Francesco Giuseppe al gaveva conprà par ła gałarìa òpare cofà el San Giorgio de'l Mantegna, el Ritratto di giovane de Hans Memling, ła Vecchia de Giorgione. Soto ła diresion de Cantalamessa ga entrà ła Madonna col Bambino de Cosmè Tura, ła Sacra conversazione de Palma il Vecchio e do łaori zovaniłi de Giambattista Tiepolo. Ła diresion de Gino Fogolari (da'l 1905) ła ghe ga asicurà a'l muzeo altri fondamentałi caołaori, come ła Tempesta de Giorgione e łaori de Luca Giordano e Bernardo Strozzi[6]. Daspò ła pauza dei confliti mondiałi ła gaveva reciapà l'acuizision de nove òpare: inte'l 1949 Guido Cagnola el gavea donà un cuaderno de spegasi de'l Canaletto, mentre inte i ani setanta zera rivàe òpare de Francesco Guardi e Alessandro Longhi. A l'inisio dei ani otanta Valcanover el gaveva revendegà na trentena de òpare recuparàe da Rodolfo Siviero in Zermania e in altri paezi, che oncora łe se trovava inte i depoziti de palazzo Pitti a Firense: tutavia el ga riusìo a otenjir soło oto depinti, tra i cuałi łaori de Giovanni Antonio Guardi, Canaletto e Sebastiano Ricci[8].

Inte'l zenaro 2018, in ocazion de'l bisentenario de ła prima vertura pùblega de łe Gałarìe, el Mibact in cołaborasion co Venetian Heritage e el Venice in Peril Fund de Łondra, i ga prezentà łe nove acuizision che łe ndarà ad arichir el patrimonio artìstego de'l muzeo: łe teła rafegrurante "La Speranza" de Giorgio Vasari, el framento de ła "Parabola del banchetto di nozze" de Bernardo Strozzi, l'"Autoritratto come Allegoria dello stupore" de Pietro Bellotti e 18 desenji preparadori de Francesco Hayez par el depinto "La distruzione del tempio di Gerusalemme".

Vasari, zonzesto a Venesia datorno a'l 1541, el ga otenjùo ła comision de alguni depinti detinài a'l sofito de na sała de pałaso Corner. Drioman parò a ła fine de'l Setesento, el sofito el ze stà desfabregà, e i respetivi conparti despersi so'l marcà intarnasionałe. Soło inte'l 1987 el Stato, grasia a l'agiuto de łe soraintendense venesiane el ze riusìo a reacuistar tuti i framneti tra cui "La Speranza" el raprezenta el recuparo de uno dei ùltemi prima che el conpleso el podarà èsar reconposto inte ła só totałità e restituìo da novo a ła sità de Venesia.

Drioman ła teła de Strozzi, un framento de na conpozision ovałe pì anpia che ła raprezenta ła "Parabola del banchetto di nozze", n'òpara orizenariamente conservada inte ła cieza de l'Ospeal dei incurabiłi.

Senpre a'l 2017 resałe l'acuisto de l'"Autoritratto" de Pietro Belotti, una de łe òpare pì singołari ed evocative de ła produsion de'l pitor veneto, dove resta ciaro el tentadivo da parte de l'artista de recuparar ła tradision sincuesentesca venesiana.

Infin i spegasi preparadori de Francesco Hayez, protagonista incontenstà de'l romantisizmo itałian, el ze stà seguramente uno dei mazori pitori europèi de l'Otosento[10].

Òpare prinsipałi

[canbia | canbia el còdaxe]
Paolo Veneziano
Lorenzo Veneziano
  • Polittico Lion, 1357
  • Annunciazione tra i santi Battista, Gregorio, Giacomo e Stefano, 1371
Catarino
  • Incoronazione della Vergine, 1375
Jacobello Alberegno
Nicolò di Pietro
  • Madonna in trono col Bambino e devoti, 1394
Jacobello del Fiore
Michele di Matteo
  • Polittico, daspò el 1427
Michele Giambono
  • Incoronazione della Vergine in Paradiso tra le gerarchie angeliche e i santi, i quattro dottori della chiesa e gli evangelisti, 1447-1448
  • San Giacomo Maggiore tra i santi Giovanni Evangelista e il beato Filippo Benizzi, Michele Arcangelo e Luigi da Tolosa, 1450 sirca
Jacopo Bellini
  • Madonna col Bambino, daspò el 1448
  • Madonna col Bambino benedicente e i cherubini, 1450 sirca
Antonio Vivarini
  • Madonna col Bambino benedicente, 1440 sirca
  • Matrimonio di santa Monica, daspò el 1430
Antonio Vivarini e Giovanni d'Alemagna
  • Trittico della Madonna della Carità, 1450 sirca
Piero della Francesca
Cosmè Tura
Bartolomeo Vivarini
Andrea Mantegna
Carlo Crivelli
Andrea da Murano
  • Santi Vincenzo Ferrer e Rocco tra i santi Sebastiano e Pietro martire e la Madonna della Misericordia tra santi, 1478 sirca
Hans Memling
  • Ritratto di giovane uomo, 1480 sirca
Alvise Vivarini
Giovanni Bellini
Gentile Bellini
Jacopo da Motagnana
  • Annunciazione, 1494-1497
Giovanni Agostino da Lodi
Bartolomeo Montagna
  • San Pietro benedicente con un devoto, 1505 sirca
Pier Maria Pennacchi
  • Morte della Vergine, 1510 sirca
Hieronymus Bosch
Vittore Carpaccio
Leonardo da Vinci
Antonello de Saliba
  • Annunciata, 1485-1535 sirca
Cima da Conegliano
Lazzaro Bastiani
  • Offerta delle reliquie della Santa Croce ai confratelli della scuola di San Giovanni Evangelista, daspò el 1495
Giovanni Mansueti
  • Miracolo della reliquia della Croce in campo San Lio, daspò el 1494
  • Guarigione miracolosa della figlia di Benvegnudo , 1502
Benedetto Rusconi
Giorgione
Sebastiano del Piombo
  • I quattro santi, 1508 sirca
Romanino
  • Deposizione e santi, 1510
Marco Basaiti
  • Vocazione dei figli di Zebedeo, 1510
  • Orazione nell'orto con i santi Ludovico da Tolosa, Francesco, Domenico e Marco, 1516
Giovanni Gerolamo Savoldo
  • I santi Antonio abate e Paolo eremita, 1520
  • Annunciazione, 1540 sirca
Moretto
Giovanni Cariani
Jacopo Palma il Vecchio
Lorenzo Lotto
Il Pordenone
  • Il Beato Lorenzo Giustiniani tra due canonici e i Santi Ludovico da Tolosa, Francesco, Bernardino e Giovanni Battista, 1532
Paris Bordon
Tiziano
Bonifacio de' Pitati
  • Madonna dei sartori, 1533
  • Il ricco Epulone, 1543-1545
  • Annunciazione e Padre Eterno sopra la piazza San Marco, 1543-1544
Tintoretto
Giorgio Vasari
  • Giustizia e Pazienza, 1542
Jacopo Bassano
  • Adorazione dei pastori, 1545 circa
  • San Girolamo, 1556
Paolo Veronese
  • Allegoria della battaglia di Lepanto, 1572-1573
  • Cena a Casa di Levi, 1573
  • Madonna col Bambino in trono, san Giovannino e santi, 1562-1564
  • Sposalizio mistico di santa Caterina d'Alessandria, 1575 sirca
  • Venezia riceve l'omaggio di Ercole e Cerere, 1575-1577?
  • Annunciazione, 1578
  • Crocifissione, 1570-1588
  • San Francesco riceve le stigmate, 1581-1582
  • San Nicolò riconosciuto vescovo di Mira
Domenico Fetti
Johann Liss
  • Sacrificio di Isacco, 1625 - 1626
  • Abele pianto dai genitori, ante 1628
Bernardo Strozzi
  • Convito in casa di Simone, 1635-1640
  • Ritratto di procuratore, 1636?
Sebastiano Mazzoni
  • Annunciazione, ante 1664
Mattia Preti
  • Omero, 1636-1638
Luca Giordano
Francesco Maffei
  • Perseo mozza il capo a Medusa , 1660 sirca
  • Scena mitologica, 1660 sirca
Fra Galgario
  • Ritratto del conte Giovanni Battista Vailetti , 1710 sirca
Sebastiano Ricci
  • Diana e Callisto, 1712-1716
  • Baccanale in onore di Pan, 1716?
  • Il sogno di Esculapio, 1720 sirca
Marco Ricci
  • Paesaggio con torrente, monaci e lavandaie, 1715 circa
  • Paesaggio con cavalli che si abbeverano, 1720
Giovanni Antonio Pellegrini
  • La Pittura, 1730 sirca
  • La Scultura, 1730 sirca
Jacopo Amigoni
  • Venere e Adone
Rosalba Carriera
  • Ritratto di bambina con bussolà, 1725
  • Ritratto di giovinetto, 1726-1726
  • Ritratto del console francese Le Blond, 1727
  • Ritratto del cardinale Melchior de Polignac, 1732
  • Autoritratto, 1746 sirca
Giovanni Battista Piazzetta
  • Cristo crocifisso tra i due ladroni, 1710
  • Indovina, 1740
Giulia Lama
  • Giuditta e Oloferne, 1730-1740
Giambattista Tiepolo
  • Ratto di Europa, 1725 circa
  • Apollo e Marsia, 1725 sirca
  • Castigo dei serpenti, 1730-1740
  • San Giuseppe con Gesù Bambino e santi, 1735 circa
  • Apparizione della Sacra Famiglia a San Gaetano, 1735-36
  • Scoperta della Vera Croce e sant'Elena, 1743 circa
  • Trasporto della Santa Casa di Loreto, 1743 sirca
Francesco Zuccarelli
  • Caccia al Toro, 1732 sirca
  • Ratto di Europa, 1740-1750
  • Baccanale, 1740-1750
Giuseppe Zais
  • Ruderi di un edificio a volte, ante 1730
  • Rovine aniche con grande arco e colonne, ante 1730
  • L'altalena
Pompeo Batoni
  • Madonna in trono con Santi e Beati della famiglia Gabrielli di Gubbio, 1736
Canaletto
  • Capriccio con rovine e porta Portello a Padova, 1760 circa
  • Capriccio con rovine ed edifici classici,
  • Prospettiva con portico, 1765
Antonio Visentini
  • Veduta prospettica con studiosi di architettura, 1771-1777
Bernardo Bellotto
  • Il rio dei Mendicanti e la Scuola di San Marco, 1740 sirca
Michele Marieschi
  • Capriccio con edificio gotico e obelisco, postc1741
  • Capriccio con arco classico e capre, post 1741
Pietro Longhi
  • Lezione di danza, 1740-1750
  • Il concertino, 1741
  • L'indovino, ante 1750
  • Il farmacista, 1752
  • La toeletta, 1741 circa
  • Il sarto, 1741
Giovanni Antonio Guardi
  • Erminia e Vafrino si imbattono in Tancredi ferito, 1750-1755
Gaspare Traversi
  • Il ferito, 1752
Giambattista Pittoni
  • l’Annunciazione, 1758
Alessandro Longhi
  • La famiglia del procuratore Luigi Pisani, 1758 sirca
  • La pittura e il merito, 1761
  • Ritratto di Carlo Lodli, post 1770
Giandomenico Tiepolo
  • Apparizione dei tre angeli ad Abramo, 1773 sirca
Francesco Guardi
  • Incendio al deposito degli oli a San Marcuola, 1790
  • Bacino di San Marco con San Giorgio e la Giudecca, 1780
Francesco Hayez
  • Rinaldo e Armida, 1814
Ippolito Caffi
  • Nebbia in Piazza San Marco, 1842
  1. [1] Gallerie dell'Accademia]
  2. Cfr. DPCM 29 agosto 2014, n. 171.
  3. Terisio Pignatti (a cura de), Le scuole di Venezia, Electa, Milano 1981
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Impelluso, cit., p. 7.
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 Impelluso, cit., p. 9.
  6. 6,0 6,1 Impelluso, cit., p. 10.
  7. Impelluso, cit., p. 11.
  8. 8,0 8,1 8,2 Impelluso, cit., p. 12.
  9. ilgazzettino.it, http://ilgazzettino.it/pay/nazionale_pay/in_16_anni_salvati_34_monumenti-717793.html.
  10. Claudia Giraud, Gallerie dell’Accademia, le nuove acquisizioni | Artribune, in Artribune, 5 febbraio 2018. entrada il 13 febbraio 2018.


Bibliografia

[canbia | canbia el còdaxe]
  • Giovanna Scirè Nepi, I capolavori dell'arte veneziana – Le Gallerie dell'Accademia, Venezia, Arsenale, 1991.
  • Terisio Pignatti (curà da), Le scuole di Venezia, Milano, Electa, 1981.
  • Lucia Impelluso, Gallerie dell'Accademia, Milano, Mondadori, 2004, ISBN 88-370-3039-8.


Voxe corełae

[canbia | canbia el còdaxe]

Altri projeti

[canbia | canbia el còdaxe]

Linganbi foresti

[canbia | canbia el còdaxe]


Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikipedia.org/w/index.php?title=Gałarìe_de_l%27Academia&oldid=1161747"