Mitołoxia etrusca

Afresco etrusco rafegurante Tifone. Tonba de Tifone, Tarquinia.

Inte ła siviltà etrusca, a partir da l'VIII sècoło a.C. (fasxe orientałixante, caraterixada dal conttto co i cołoni greghi) łe divinità, che fin a chel momento jera conçepìe come senplisi entità da ła forma vaga ed inprecixa, łe asume un aparensa antropomorfo. Se asiste, cusì, a ła nasita de un pantheon etrusco, costituìo par lo più da divinità mutuade da ła mitołoxìa grega, ma afiancae anca da calche divinità indixena, o sia nasionałe, cofà cueła de Voltumna, che non cata nisna corespondensa tra i dèi de l'Ołinpo.

Co i Etruschi xera stài sotometesti al dominio de Roma, cuesta ne ga asorbìo anca ła mitołoxìa. Tante de łe divinità ełencae drìoman, infati, se ga integrà inte ła mitołoxia romana.

Ła trinità prinsipałe xe conposta da Tinia, Uni e Menrva.

Personaxi ed eroi[canbia | canbia el còdaxe]

Ghe xe può Utuzte, un viaxador e cołonixador, che in epoca tarda xe sàt asocià ad Ulisse/Odisseo, ma che probabilmente jera na sorta de eroe łigà a ła faxe arcaica de viaxi e cołonixasion etrusche inte el baso Tireno e inte l'esplorasion de nove tere tra el IX e l'VIII sècoło a.C.^[1]

Bibliografia[canbia | canbia el còdaxe]

Gilda Bartoloni, La cultura villanoviana. All'inizio della storia etrusca, Carocci, 2003.
Jean-René Jannot, Devins, dieux et démons : Regards sur la religion de l'Etrurie antique, Parigi, Editions Picard, 1998.
Romolo Augusto Staccioli, Gli Etruschi. Un popolo tra mito e realtà, Roma, Newton Compton Editori, 2006. ISBN 88-541-0534-1.
Nancy Thomson de Grummond, Erika Simon (eds.), The Religion of Etruscans, Austin, University of Texas Press, 2006.