Céxa de San Marcuoła
 Cèxa de San Marcuoła | ||
| ||
| Epònemo | Ermagora di Aquileia (it)   | |
|---|---|---|
| Dati | ||
| Sorte | Céxa | |
| Architeto | Antonio Gaspari, Giorgio Massari | |
| Costrusion | seculo XII 1730 | |
| Dedicà a | Ermagora e Fortunà | |
| Caraterìsteghe | ||
| Stiłe architetònego | architettura barocca italiana (it) | |
| Materiałe | cuareło | |
| Canpaniłe | | |
| Pozision | ||
| Venesia | ||
| Pozision | Canarejo | |
| ||
| Atività | ||
| Doparasion | ||
| Diòceze | Patriarcato de Venesia | |
| Rełijon | Catołega | |
|
| ||
La céxa de San Marcuoła o Ceza dei Santi Ermagora e Fortunato el ze un edificio łerigiozo de Venesia situà inte'l sestièr de Canaregio e afasà so'l Canal Grando, danànsi al Fontego dei Turchi.
Storia[canbia | canbia el còdaxe]
La tradision ła vol che ła sia stàda costruìa ła prima volta so' l'izoła Lemeneo un mucio de ani prima, adiritura infrà el IX sècoło e el X sècoło, e che po' ła sia stàda desfàda da un incendio capità dopo un taramoto.
Cua A gaveva catà recèto na picoła comunità scanpàda a l'invazion longobarda.
A ze stà po' inte'l XII sècoło che ze stàda costruìa ła Ceza atuałe, grasie a łe luminàrie de łe famegie Memmo, propietarìa de l'izoła de San Zorzi Mazor, e Lupanizza.
La ceza, de ła cuała no gavemo tante notisie, ła gera ponesta in aso łonzitudinałe e paraleło a'l Canal Grando e davanti ła gaveva un canpo. Se retien che fin a l'XI sècoło ła fuse zestìa da sore, che drioman łe se ga trasferìo so na caza visin a'l Canpo San Trovazo, creando el convento de łe Eremitane.
Inte'l 1663 se rimarcàva soło che modifeghe picenine de ła strutura; A zera in cuełi ani che Antonio Gaspari el ga prezentà i só progeti par la restruturasion. Tałi progeti i ze restài so carta fin a'l 1730, ano de ła morte de'l Gaspari, ano inte'l cuało vien fidài a Giorgio Massari. El Massari el ze riusìo a finir ła parte interna za inte'l 1736, ma no'l gà finìo ła fasada de ła ceza, che ła ze restàda oncora atualmente inconplèta.
Inte'l 1779 el gardenal Federico Maria Giovanelli el ga consagrà par l'ùltema volta.
Descrision[canbia | canbia el còdaxe]
Ła prima strutura ła rintrava inte i canoni del stiłe romànego e ła gaveva tre navàe co coverto a capriate scoverte. El canpaniel el ze stà costruìo darénte l'abside.
Daspò ła restruturasion reałizàda da ł'architeto Giorgio Massari, deso ła Ceza ła se prezenta co na navàda unica a pianta cuadra, coverta da na volta "a bote". Co ła Ceza ła xe stàda restruturàda, vien zontà anca na cupside otagonàl.
El presbiterio el ze stà recavà da un abside semisircołàr, che'l ze ła concluzion de ła beła capeła mazor retangołàr, che ła sorasta da na cùboła ovałe tenjùa su da cuatro cołone.
Resałe invese a'l 1735 ła capèła de'l Cristo, che ła se cata davanti a'l Presbiterio.
Ła porta de intràda ła ze ponesta, in modo singołàr, so ła banda sànca de ła ceza; cuesto parchè, segondo serti dezenji consarvài a'l Muzeo Correr, el Massari el vołeva recrear el steso efeto de ła Ceza dei Gezuati (Santa Maria del Rosario), che ła se afàsa so'l Canal de ła Zueca.
Ła Ceza ła ofre na anpia cołesion de statue de'l scultor Gaetano Susali, ma ła só òpara prinsipàl ła ze l'Ultima Cena de Jacopo Tintoretto.
Bibliografia[canbia | canbia el còdaxe]
- Marcello Brusegan, Le chiese di Venezia, Ed. Newton Compton 2008.
- Antonio Masasri, Giorgio Massari architetto veneziano del Settecento, Vicenza, Neri Pozza 1971, pp. 51–54
Altri progeti[canbia | canbia el còdaxe]
Wikimedia Commons el detien imàjini o altri file so Céxa de San Marcuoła
el detien schemi gràfeghi so
| Controło de autorità | VIAF (EN) 248790797 · GND (DE) 7706697-2 · WorldCat Identities (EN) 248790797 |
|---|